انجمن علمی علوم سیاسی

هم‌اندیشی و هم‌افزایی دانش پژوهان علوم سیاسی

خطبۀ سیاسی فدکیه

بسم الله الرحمن الرحیم

 

عبداللَّه بن حسن مثنّى به اسناد خود از پدران گرامی اش -درود خداوند بر آنان باد- نقل مى‌کند: ابوبکر عزم خود را بر گرفتن فدک از فاطمه زهرا علیها السّلام جزم کرد. چون خبر به سمع و نظر حضرت رسید، سرپوش بر سر افکند و خود را در چادرى پیچیده با گروهى از زنان به جانب مسجد به راه افتاد. حضرت خود را سخت مستور داشته بود و همچون پیامبر خدا صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم بدون هیچ کاستى قدم برمى‌داشت، تا اینکه بر ابو بکر وارد شد. ابو بکر در مسجد نشسته بود و گروهى از مهاجرین و انصار بر گردش جمع شده بودند.

انجمن اسلامی علوم سیاسی و روابط بین الملل ایران

تشکل‌های مسلمانِ برآمده از انقلاب اسلامی همواره افق‌های جدیدی از اندیشه و عمل را در نظام اسلامی گشوده‌اند؛ این انفتاح بی‌نظیر تاریخی که به برکت رهبری امام راحل (ره)، رهبر فرزانه انقلاب اسلامی و خون شهدای گرانقدر انقلاب حاصل شده است به مثابه موتور محرک تاریخ موجب بروز یا تمهید تحول در همۀ حوزه‌های عمل و اندیشه در ایران، کشورهای اسلامی و جهان شده است.

فصلنامه علمی پژوهشی سیاست متعالیه

درباره نشریه

عنوان نشریه: سیاست متعالیه

صاحب امتیاز: انجمن مطالعات سیاسی حوزه

شاپا: چاپی: 2676-2345    /     الکترونیکی:  5811-2645

زبان نشریه: فارسی(عنوان، چکیده، کلیدواژه و مشخصات نویسندگان به انگلیسی نیز درج می‌شود)

آیت الله میرزای شیرازی رحمة الله

سید محمدحسن حسینی(۱۲۳۰ - ۱۳۱۲ق) مشهور به میرزای شیرازی، میرزای بزرگ و میرزای مجدد، از مشهورترین مراجع تقلید شیعه در قرن چهاردهم و صادرکننده فتوای تحریم تنباکو. برخی او را «احیاگر قدرت فتوا» دانسته‌اند. پس از درگذشت شیخ مرتضی انصاری در سال ۱۲۴۳ش، به مرجعیت عام شیعه رسید و تا پایان عمر خود، به مدت سی سال مرجع واحد شیعیان بود. میرزای شیرازی در ۸۲ سالگی (در 24 شعبان 1312ق/ 1 اسفند 1273ش) در سامرا درگذشت و در حرم امیرالمؤمنین(ع) در نجف دفن شد.

کتاب سیرالملوک سیاست نامه

سیاست‌ نامه یا سیرالملوک یکی از مهم‌ترین کتاب‌های تالیف شده در قرن پنجم هجری است. سلطان ملکشاه سلجوقی از وزیر فاضل و توان‌مند خود، خواجه نظام‌الملک طوسی درخواست می‌کند تا اثری برای او بنویسد تا جانشین او بتوانند با اتکا به آن کتاب به بهترین شیوه ممکن مملکت داری کنند. کتاب حاضر را می‌توان یکی از مهم‌ترین نوشته‌های مربوط به آئین حکمرانی و فرمانروایی در تاریخ ایران پس از اسلام دانست.