انجمن علمی علوم سیاسی

سید محمدحسن حسینی(۱۲۳۰ - ۱۳۱۲ق) مشهور به میرزای شیرازی، میرزای بزرگ و میرزای مجدد، از مشهورترین مراجع تقلید شیعه در قرن چهاردهم و صادرکننده فتوای تحریم تنباکو. برخی او را «احیاگر قدرت فتوا» دانسته‌اند. پس از درگذشت شیخ مرتضی انصاری در سال ۱۲۴۳ش، به مرجعیت عام شیعه رسید و تا پایان عمر خود، به مدت سی سال مرجع واحد شیعیان بود. میرزای شیرازی در ۸۲ سالگی (در 24 شعبان 1312ق/ 1 اسفند 1273ش) در سامرا درگذشت و در حرم امیرالمؤمنین(ع) در نجف دفن شد.

ابوزید عبدالرحمن بن محمد بن محمد بن محمد بن الحسن بن محمد بن جابر الخضرمى الاشبیلى المالکى معروف به ابن خلدون(۷23-۸۰۸ ق) معروف به «ابن خلدون»، تاریخ‌نگار، جامعه‌شناس، مردم‌شناس و سیاست‌مدار عرب مسلمان است. وی را از پیشگامان تاریخ‌نگاری به شیوۀ علمی و از پیشگامان علم جامعه‌شناسی می‌دانند که حدود ۴۰۰ سال پیش از اگوست کنت - مؤسس علم جامعه‌شناسی - می‌زیست.

سید جمال‌الدّین اسدآبادی، مشهور به سیدجمال‌الدین افغانی، از نوادگان امام سجاد (علیه‌السّلام)، از عالمان روشنفکر و مجتهد قرن چهاردهم هجری قمری در ایران بود. وی برای تقریب مذاهب اسلامی، وحدت اسلامی و مبارزه با استعمار غرب کوشید و در این راه، فعالیت گسترده و گوناگونی را مانند انتشار روزنامه، برگزاری نشست‌های علمی، نوشتن مقالات و انجام سخنرانی‌های ادبی و سیاسی، از خود به‌جای نهاد و برای تحقق این اهداف، سفرهای پی در پی به کشورهای اسلامی و اروپایی داشت.

عهدنامۀ امیرالمؤمنین علی(ع) برای مالک اشتر نَخَعی

[نامه53، نهج البلاغه]

این فرمان را امام علی (ع) براى‏ «مالک اشتر نخعى‏» به هنگامى که او را به فرمانداری «مصر» گمارد، نوشته است. [مالک، به جای «محمد بن ابو بکر» -که زمامداریَش درهم ریخته بود- منصوب شد]. این فرمان از بلند‏ترین و فراگیرترین ‏فرمانهاى امام علیه السلام است.

سیاست دانشى است که ارسطو آن را بر صدر همه علوم عملى قرار مى‌دهد و از دیدگاه اندیشمندان بزرگ اسلامى مخصوصاً‌ امام خمینى (ره)، عین دیانت است. سیاست در اندیشه اسلامی، تدبیر امور انسانى در عرصه مادى و معنوى است. هدایت بشر در جهت شکوفایى استعدادها و نیل به کمال نهایی، که در قرب الهى و نیل به سعادت متبلور است امرى است که در تعالیم اسلام جایگاهى بس مهم دارد.